Przez wieki wspólnego życia zwierzęta nauczyły się całkiem znośnie rozumieć ludzki język, a nie tylko same słowa, ale w znacznie większym stopniu język ciała. Sami ludzie nie odnosili takich sukcesów w komunikacji międzygatunkowej, ale mimo to nauczyli się niektórych niuansów. Na przykład fakt, że pies macha ogonem, gdy jest szczęśliwy. Ale inny czworonożny towarzysz człowieka - kot - z jakiegoś powodu nie ma takiego nawyku.
Subtelności języka psa
Powszechnie uważa się, że szczęśliwy pies macha ogonem. Rzeczywiście, spotkanie z ukochanym właścicielem i innymi domownikami, oczekiwanie na smakołyk lub obietnicę spaceru, spotkanie znajomej osoby lub psa sąsiada, oczekiwanie, że pies zostanie rzucony przez ulubioną zabawkę lub poklepany po grzbiecie szyję, spraw, aby zwierzę skręciło ogon. Jeśli jednak przyjrzysz się bliżej psu, zauważysz, że na widok innego dużego i agresywnego osobnika zwierzę najpierw też macha ogonem, a potem wydaje z siebie głuchy pomruk i rzuca się do ataku. Naukowcy postanowili dokładnie zbadać tak oczywistą sprzeczność i odkryli, że spotykając właściciela, pies macha ogonem z odchyleniem w prawo, a po przyjęciu postawy bojowej przechyla ogon bardziej na lewą stronę. Narzędzie tak proste jak ogon pozwala zwierzęciu wyrażać dość szeroki zakres emocji.
„Przechyla” ogon na prawą stronę nie tylko radość, ale i ciekawość na widok nieznanego przedmiotu lub stworzenia, które nie wydaje się psu groźne.
Co kot chce powiedzieć
Ogon odgrywa ważną rolę w życiu kota, ale zwierzę za pomocą tej części ciała stara się przekazać inną informację niż pies. Dobrym znakiem jest puszysty ogon unoszony przez fajkę. Oznacza to, że zwierzę świetnie się czuje, jest w świetnym humorze i duchu walki oraz jest gotowe do zabawy. Jeśli kot gwałtownie szarpie ogonem, jak batem, oznacza to, że jest zły. Jeśli zwierzę nie zostanie w tym momencie same, może podrapać osobę.
W przypadku, gdy kot rusza nie tylko ogonem, ale i całą tylną częścią, zwierzę zostaje uniesione przez polowanie i przygotowuje się do decydującego rzutu.
Żyj jak kot i pies
Psy są zwierzętami stadnymi, podczas gdy koty w większości wolą żyć same. To specyfika sposobu życia determinowała tak różne nawyki zwierząt. Psy musiały komunikować się z bliskimi w stadzie, wykazywać nie tylko agresję, ale i usposobienie. Z kolei ludzie chętniej hodowali psy, które wyróżniały się nie tylko walorami myśliwskimi, pasterskimi czy stróżującymi, ale także miłością do właściciela, którą wyrażali m.in. machaniem ogonem. Koty jednak zostały udomowione znacznie później, nie musiały okazywać dobrego stosunku do współbraci, a zatem nie nabrały podobnego nawyku w ludzkim mieszkaniu.
