Węże należą do podrzędu gadów, są bardzo liczne i występują na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Uważa się, że węże mają słaby wzrok i słuch. Mimo to w tej chwili jest to jeden z najbardziej utytułowanych typów myśliwych.
Widok węża
Szczerze mówiąc, węże nie są tak ślepe, jak się powszechnie uważa. Ich wizja jest bardzo zróżnicowana. Na przykład węże drzewne mają dość ostry wzrok, a osoby prowadzące podziemny tryb życia są w stanie odróżnić światło od ciemności. Ale w większości są naprawdę ślepi. A w okresie linienia mogą na ogół chybić podczas polowania. Wynika to z faktu, że powierzchnia oka węża pokryta jest przezroczystą rogówką i w momencie linienia również się oddziela, a oczy stają się mętne.
Jednak brak czujności węża jest kompensowany przez narząd wrażliwości termicznej, który pozwala mu śledzić ciepło emitowane przez ofiarę. A niektóre gady są nawet w stanie śledzić kierunek źródła ciepła. Organ ten nazywano lokalizatorem termicznym. W rzeczywistości pozwala wężowi „widzieć” zdobycz w widmie podczerwieni i skutecznie polować nawet w nocy.
Plotka o wężu
W odniesieniu do słuchu twierdzenie, że węże są głuche, jest prawdziwe. Brakuje im ucha zewnętrznego i środkowego, a tylko wewnętrzne jest prawie w pełni rozwinięte.
Zamiast narządu słuchu natura dała wężom wysoką wrażliwość na wibracje. Ponieważ stykają się z ziemią całym ciałem, bardzo dobrze uświadamiają sobie najdrobniejsze wibracje. Jednak odgłosy węża są nadal odbierane, ale w bardzo niskim zakresie częstotliwości.
Zapach węża
Głównym narządem zmysłów węży jest ich zaskakująco subtelny węch. Ciekawy niuans: po zanurzeniu w wodzie lub zakopaniu w piasku oba nozdrza zamykają się ciasno. A co jeszcze ciekawsze – w proces wąchania bezpośrednio zaangażowany jest długi język, rozwidlony na końcu.
Gdy usta są zamknięte, wystaje przez półkoliste nacięcie w górnej szczęce, a podczas połykania chowa się w specjalnie umięśnionej pochwie. Przy częstych wibracjach języka wąż wychwytuje mikroskopijne cząsteczki substancji zapachowych, jakby pobierał próbkę, i wysyła je do ust. Tam przyciska swój język do dwóch wgłębień w górnym podniebieniu – narządu Jacobsona, który składa się z chemicznie aktywnych komórek. To właśnie ten organ dostarcza wężowi informacji chemicznych o tym, co dzieje się wokół, pomagając mu znaleźć zdobycz lub zauważyć drapieżnika na czas.
Należy zauważyć, że u węży żyjących w wodzie język działa równie skutecznie pod wodą.
W ten sposób węże nie używają dosłownie języka do definiowania smaku. Jest przez nich używany jako dodatek do narządu do wykrywania zapachu.
