Panleukopenia jest zakaźną chorobą kotów o ostrym przebiegu, której towarzyszy gorączka, zaburzenia przewodu pokarmowego, objawy niewydolności sercowo-naczyniowej i często skutkująca śmiercią zwierzęcia.
Panleukopenia to zakaźne zapalenie żołądka i jelit lub dżuma zwierzęca. Choroba ma pewne cechy: masywny charakter - wszystkie koty są podatne na tę patologię, niezależnie od rasy; sezonowość – zaczyna się wczesną wiosną, szczytuje latem i stopniowo maleje w kierunku zimy; wskaźnik wieku - maksymalną podatność na wirusa obserwuje się u kociąt od 3 miesiąca życia. do 1 roku życia oraz u dorosłych kotów w wieku 8-9 lat.
Przyczyny panleukopenii
Czynnikiem wywołującym chorobę jest parwowirus, który ma wielkość od 20 do 25 nm i jest odporny na zmiany pH, ciepło, działanie eteru, chloroformu, pepsyny i trypsyny. Mikrob zachowuje swoją żywotność w środowisku zewnętrznym przez cały rok, dzięki czemu jest szeroko rozpowszechniony w przyrodzie.
Źródłem infekcji są chore lub chore koty, które wraz z wymiocinami lub kałem wydzielają wirusy do środowiska zewnętrznego. Pierwsze objawy kliniczne pojawiają się po dostaniu się wirusa do kału kota. Możliwe jest zakażenie parwowirusami górnych dróg oddechowych podczas wymiotów i dalsze rozprzestrzenianie się wirusa przez unoszące się w powietrzu kropelki. Mechanizm przenoszenia wirusa odbywa się za pomocą owadów wysysających krew - pcheł. Infekcja często występuje wewnątrzmacicznie.
Objawy kliniczne panleukopenii
Okres inkubacji rozpoczyna się od momentu zarażenia kota, trwa do pojawienia się pierwszych objawów choroby i wynosi około 10 dni. Nasilenie objawów klinicznych i przebieg panleukopenii zależą od wieku kotów, chorobotwórczości wirusa oraz stanu układu odpornościowego zwierzęcia.
Choroba zaczyna się ostro od gwałtownego pogorszenia stanu kota, odmowy karmienia, wymiotów i wzrostu temperatury ciała do 41 ° C. W tym przypadku wymiociny są zielonkawe z domieszką krwi lub śluzu. Mocz staje się ciemnożółty lub jasnopomarańczowy, kał zawiera krew, staje się cienki i cuchnący.
Chorobie towarzyszy suchość błon śluzowych, zapalenie spojówek i nieżyt nosa. Chore zwierzę szuka ustronnego, chłodnego miejsca, kładzie się na brzuchu, odrzuca głowę do tyłu i wyciąga kończyny. Starsze koty źle tolerują chorobę. Mają wilgotny świszczący oddech, rozwija się obrzęk płuc i odnotowuje się drgawki. Panleukopenia często kończy się nagłą śmiercią zwierząt.
Leczenie panleukopenii
Leczenie panleukopenii jest objawowe: weterynarze stosują kortykosteroidy, antybiotyki o szerokim spektrum działania, zastrzyki izotonicznego roztworu w celu przywrócenia ilości wody i witamin w organizmie.
Chory kot potrzebuje diety o niskiej zawartości węglowodanów i wystarczającej zawartości białka. Na początku choroby zwierzę otrzymuje niskotłuszczowy bulion mięsny z kromkami chleba i produktami mlecznymi. Od trzeciego dnia do diety włączane są ryby, chuda wołowina w postaci gotowanej i siekanej.
