Nie jest łatwo spotkać piękne i majestatyczne niedźwiedzie polarne. Żyją samotnie w odległych rejonach Arktyki. Dziś ten drapieżnik jest pod szczególną kontrolą i nadzorem, po pierwsze dlatego, że przedstawiciele tego gatunku zostali praktycznie wytępieni przez kłusowników, a po drugie, ponieważ to niedźwiedzie polarne są rodzajem wskaźników zdrowia planety.
Niedźwiedź polarny (Oshkuy lub Ursus maritimus) to największy drapieżnik naszej planety, przystosowany do niskich temperatur Arktyki i długich głodówek. W przeciwieństwie do swoich ciemniejszych odpowiedników niedźwiedzie polarne żyją samotnie.
To zwierzę ma najczulszy zapach na świecie, jednak niedźwiedzie nie są pozbawione zarówno słuchu, jak i bystrego wzroku, co pozwala im z łatwością polować w wodzie na zwinne foki, które stanowią główną dietę futrzastego drapieżnika.
Otoczka siedliska
Niedźwiedzie polarne żyją być może w najsurowszej strefie klimatycznej, są typowymi mieszkańcami Dalekiej Północy. Arktyka jest ich domem. Zdarza się, że niedźwiedź polarny wchodzi do tundry na kontynencie - w obszarach przybrzeżnych Grenlandii, Alaski, Kanady, Rosji i Norwegii. Dziś kraje te podpisały porozumienie o ochronie i ochronie populacji niedźwiedzi polarnych.
Biały drapieżnik nie prowadzi siedzącego trybu życia i stale porusza się za pomocą dryfującego lodu. Na przykład podróżuje po lodzie na Alaskę z Rosji, z Kanady po Grenlandię i Norwegię. Zaborczość terytorialna nie jest typowa dla niedźwiedzia polarnego, więc z łatwością dzieli przestrzeń życiową z kongenerami i innymi zwierzętami. Przeciwnie, rozwija się nepotyzm.
Wiadomo, że niedźwiedzie polarne potrafią pływać bez odpoczynku przy ujemnych temperaturach powietrza w lodowatej wodzie o długości około osiemdziesięciu kilometrów.
Samiec odchodzi zaraz po urodzeniu szczenięcia, a samica długo wychowuje i trenuje młode. W przypadku śmierci samicy młode z reguły giną szybko, z wyjątkiem miotów po trzy lub cztery szczenięta, gdzie sam fakt konieczności walki o matczyną opiekę i pożywienie sprawia, że młode są bardziej sprawne. i samodzielny już w pierwszym roku życia.
Sekrety przetrwania
Niedźwiedź polarny ma doskonałe łapy. Posiadają wypukłe podeszwy o chropowatej powierzchni, które ułatwiają zwierzęciu poruszanie się po lodzie. Te białe drapieżniki mają znacznie większe łapy w stosunku do całego ciała niż ich odpowiedniki, inne niedźwiedzie. Ulubionym pokarmem są oczywiście ryby, które niedźwiedź polarny z łatwością łapie na otwartych wodach, a także małe zwierzęta lądowe i morskie.
Na lądzie drapieżnik polarny trzyma się głównie w pobliżu dolin rzecznych lub wzdłuż wybrzeży morskich i sam stara się nie wchodzić na lodowce, chociaż czasami niedźwiedzie polarne pojawiają się nawet na lodowej kopule Grenlandii.
Na uwagę zasługuje również to, że niedźwiedź polarny nie zapada w tradycyjną hibernację i nie pije wody, ponieważ otrzymuje wymaganą ilość wilgoci z pokarmu.
Zmieniające się warunki lodowe poważnie wpływają na sezonowe migracje niedźwiedzi polarnych. Kiedy lód topnieje i pęka, niedźwiedź polarny, doskonały pływak, przenosi się na granicę arktyczną, bliżej północy. Przy stabilnym sezonowym tworzeniu się lodu niedźwiedzie migrują z powrotem. To właśnie obserwacja zachowania białej stopy końsko-szpotawej pozwala naukowcom wyciągać wnioski na temat rezerwy lodowcowej planety i przewidywać globalne ocieplenie.
