Charakterystyczną cechą kotów perskich jest zadarty nos. Jednocześnie wyróżnia się dwa rodzaje Persów - ekstremalny i klasyczny. Pierwszy jest hodowany głównie w Stanach, nos takich kotów jest mały i zadarty. Przedstawiciele drugiego typu mają dłuższy nos, a koty typu klasycznego są hodowane w Europie.
Na początku lat 70-tych w Stanach Zjednoczonych pojawiło się wiele hodowli, w których hodowano koty perskie, dlatego rasa ta przeszła zmiany nie na lepsze. Wiele puszystych mułów z wadami hodowlanymi zostało sprzedanych do Europy, a Europejczycy zajęli lata, aby stworzyć kota, który spełnia standardy rasy bez problemów zdrowotnych. Koty perskie zostały sprowadzone do Związku Radzieckiego przez dyplomatów w latach 80., a Persy były wówczas rzadkością. Na początku lat 90. przedstawiciele tej rasy zaczęli rozprzestrzeniać się po całym kraju, ale nadal byli drodzy.
Wygląd
Koty perskie mają krępe ciało średniej wielkości, potężną klatkę piersiową, masywne ramiona. Persowie ważą do 7 kilogramów. Ich nogi są krótkie i muskularne, między palcami znajdują się kępki wełny. Ogon krótki i puszysty, zaokrąglony na końcu. Głowa kotów perskich jest okrągła, czaszka szeroka, czoło wypukłe, policzki opuchnięte, szczęki szerokie i dość mocne. Nos szeroki, zadarty, oczy duże, okrągłe, szeroko rozstawione. Perskie oczy są ciemnopomarańczowe, miedziane, zielone lub niebieskie.
Wełna i kolor
Sierść rasy perskiej jest długa, gruba, włosy są cienkie, występuje podszerstek. Na szyi, klatce piersiowej i ramionach puszysty kołnierzyk. Kolor Persów może być prawie dowolny - istnieje ponad sto odcieni. Główną wadą tak długiej sierści jest to, że musi być stale czesana. Po umyciu zwierzaka należy wysuszyć suszarką do włosów, ponieważ sierść Persów bardzo długo wysycha.
Postać
Persy to koty, które nie mogą mieszkać poza domem. Są serdeczni, ufni, wolą wybrać dla siebie jednego mistrza, do którego są silnie przywiązani. Persowie są spokojni, prawie nie miauczą, jeśli będą musieli o coś poprosić, usiądą obok właściciela i patrzą mu prosto w twarz. Koty perskie nie boją się dzieci. Z pozoru wydają się niezdarne, ale w rzeczywistości Persowie są dość mobilni, chociaż lubią długo leżeć gdzieś na kanapie.
